Laat ik beginnen met een stukje over hoe Yumi in ons leven is gekomen: Na het overlijden van onze Boerboel wilden we toch weer een hond maar een kleiner ras, veel kleiner. Via via ben ik op een adoptiesite terechtgekomen en na een paar maanden zagen we Yumi, helemaal verkocht op dat lieve snoetje. Het hele proces werd in gang gezet en Yes, Yumi werd ons meisje. Op 17 januari 2023 kwam ze aan na een lange reis vanuit Portugal. Wat een dotje van 3,5 maand, heerlijk. Ze voelde zich meteen vertrouwd bij ons maar buiten was alles natuurlijk nog eng. Met heel veel geduld, liefde en aandacht werd Yumi een vrolijke, ondeugende, lieve, aanhankelijke, sociale pup. Alles en iedereen was leuk, overal konden we met haar komen, het ging super!

29 juni 2023:

Om 19 uur de avondwandeling met onze pup Yumi van 9 maanden. De bedoeling was om de normale grote ronde te lopen, beginnend in het parkje bij ons achter. Daar kwamen we al heel snel een hondenvriend van Yumi tegen, niks aan de hand, lekker met elkaar in contact totdat de neusjes tegen elkaar aankwamen en geen idee wat er gebeurde maar Yumi schrok enorm en zette het acuut op een rennen. Ze trok in een reflex zo hard dat ze me de riem uit de handen trok, en daar ging ze. De straat over en ik erachteraan. Yumi rende in 1^e instantie naar huis maar de voordeur was uiteraard dicht. Ze verschool zich onder mijn auto, de overbuurvrouw zag dit en probeerde Yumi te pakken. Dit lukt niet en Yumi zette het weer op een rennen. Haar riem zat vast achter de autoband maar deze trok ze kapot en ze ging ervandoor met 40cm lijn aan haar tuigje.

Inmiddels was ik al in de straat en zag Yumi aan komen rennen maar ze stopte niet, bleef rennen en was volledig in paniek. Ik weer achter haar aan maar ze rende als een raket over straat! richting spoor. Een passerende auto zag Yumi rennen en mij ook en ging achter Yumi aan. Tegen de tijd dat ik bij het spoor was, was Yumi al onder het hek doorgekropen en naar de overkant van het spoor gerend. Mijn 1^e gedachte was al meteen: shitttt ze is weg, dit is foute boel. De attente bestuurder heeft mij thuis afgezet alwaar ik mijn zoon inlichtte en een andere lijn meenam om mee te nemen naar het spoor. Mijn zoon was al vliegensvlug naar het spoor gerend en ik ook maar helaas, geen Yumi meer te zien.

Ik wist meteen wat ik moest doen: Een oproep op FB zetten en dit bericht ging als een lopend vuurtje. Familie, vrienden, buren, bekenden en onbekenden gingen op zoek naar Yumi maar wat mij nog het meest verbaasde was dat ik binnen 10 minuten telefoon kreeg van Stichting Hart Limburg Zuid een vrijwilliger, voor mij een totaal onbekende maar na een paar minuten aan de telefoon voelde ik dat zij en haar team mij konden helpen en alles in werking zouden zetten om Yumi te vinden. De vrijwilliger heeft mij uren aan de telefoon gehouden (inmiddels was ik alweer thuis en moest ook thuis blijven, wie weet kwam Yumi terug naar huis). Het was een in en uitgaan bij mij, zoveel mensen die hielpen om onze Yumi te vinden. De vrijwilliger reed rond bij het spoor, vroeg aan mij wie wie was en schakelde ondertussen diverse instanties in. Politie, dierenambulance, Waterschap en ProRail werden als eerste ingeschakeld. Bij het woord ProRail stonden mij de haren natuurlijk helemaal rechtop, ik moest er niet aan denk wat er kon gebeuren……De vrijwilliger hield mij aan de telefoon en vertelde mij over de werkwijze van Stichting Hart Limburg Zuid.

Ze zei mij ook diverse malen dat een hond in overlevingsstand gaat en zich niet laat zien of reageert op mijn stem, fluitje etc. Nee, dat geloof ik niet, Yumi reageert echt wel als ze mij hoort/ziet/ruikt, echt! Ik geloofde er geen snars van wat ze zei, hetgeen ze ook begreep. Je moet het zelf ervaren Jolanda om dit te begrijpen. Yeah right, no way, dat ging er bij mij niet in.

Ze had inmiddels via de Stichting een Facebook pagina aangemaakt en dit bericht werd massaal gedeeld, echt massaal! Tevens werd ik uitgenodigd in de WhatsApp groep van de wijk, ook daar kon ik in zien dat er met man en macht gezocht werd naar Yumi. De berichten via WhatsApp, Messenger, Facebook, telefoontjes, ik kon het niet meer bijhouden.

Indien Yumi dondernacht niet terug zou zijn zou Ellen vrijdagmorgen met haar speurhond Kenzo komen.

’s Avonds laat heb ik op advies van de vrijwilligers nog een spoor getrokken van het shirt dat ik deze dag aanhad, misschien zou ze me ruiken en terugkomen. Een touw met een shirt eraan en dit over de grond getrokken, de hele weg die Yumi had gerend tot aan thuis.

En toen begon het wachten, het lange wachten…..de hele nacht (waren voor mij maar een paar uur maar duurde eeuwen) het raam open gezet en naast het raam gezeten in de hoop een teken van Yumi te zien maar helaas, het werd alweer licht en nog geen Yumi. Om 5 uur weer gaan rondlopen maar niks…..mijn meisje toch, waar ben je toch? Tranen liepen over mijn wangen, wat voelde ik me schuldig, wanhopig, alles! Het was 30 juni, de dag dat Yumi 9 maanden werd. Mezelf moed ingesproken, kom op Jolan, douchen en door!

30 juni 2023:

Om 7 uur belde de vrijwilliger mij alweer, hoe de nacht was gegaan en de planning van vandaag doorgenomen.

Om 9 uur weer naar het spoor waar Ellen met speurhond Kenzo was en nog een aantal fantastische vrijwilligers van de Stichting. Ik met de knuffel van Yumi in mijn handen…. Vreselijk. Kenzo vond inderdaad een spoor van Yumi op het bedrijventerrein/spoor maar helaas kon Kenzo niet verder omdat er een hek tussen het bedrijventerrein en het spoor zit. Op het spoor mag Kenzo uiteraard niet komen en dit was voor Kenzo ook frustrerend….. een spoor van Yumi vinden en niet verder kunnen.

We kregen de opdracht om een knakworstjesspoor uit te zetten…. Knakworstjesspoor? Nog nooit van gehoord. Maar na de uitleg zijn we weer naar huis gegaan en de fles met knakworstjessap/water klaargemaakt, water en bakjes meegenomen en terug naar het spoor. Mijn zoon is over het hek gegaan en is daar begonnen met het knakworstjes spoor aan te leggen en met een takkenschaar begonnen om door de struiken te komen. De bramenstruiken staan daar zo hoog en dichtbegroeid, geen doorkomen aan. Inmiddels kwam nog een vriend van mijn zoon aan met een kapmes om zoveel mogelijk struiken weg te slaan maar helaas, geen Yumi te zien.

Na een paar uur zijn we naar huis gegaan om de plek waar Yumi zou moeten zitten rust te geven in de hoop dat ze ergens uit de struiken zou komen.

Inmiddels waren de flyers ook klaar, deze ben ik samen met Loes (vrijwilliger) gaan ophangen in de wijk. Het was net of ik de flyers van iemand anders ophing, wat een onwerkelijke gewaarwording om je eigen pup op een lantaarnpaal te plakken.

Om 18 uur waren we alweer bij het spoor terug maar na een uur begon mij de moed in de schoenen te zakken, Yumi was al 24 uur weg en nog geen 1 zichtmelding. De vrijwilliger belde me en sprak me moed in, ze merkte dat ik het niet meer wist. Ik wist ook niet meer wat te doen, waar te zoeken, waar begin je in godsnaam nog met zoeken????

Mijn zoon was vastbesloten die nacht bij de dichtbegroeide struiken te gaan zitten in de hoop dat Yumi zich veilig genoeg zou voelen om tevoorschijn te komen. Zijn vriendin en een goede gingen weer met hem mee. Ik zou weer thuis blijven wachten, weer met het raam open….

Een uur nadat ze weg waren belde mijn zoon op: MAM ZE IS BIJ HET VOETBALVELD!!! Ik wist niet hoe snel ik in de auto moest springen en daarheen rijden. Opeens ging alles zo snel.

Mijn zoon, zijn vriendin en vriend zijn eerst nog langs het spoor gelopen om te kijken of ze Yumi ergens zagen toen er een jongen op een fiets aankwam en hun vroeg of ze soms op zoek waren naar een hondje met een rood tuigje….JAAA. Die jongen had Yumi langs het spoor zien lopen en Yumi wilde oversteken naar het voetbalveld maar er kwam een bus zonder licht aan! Deze jongen heeft die bus tegengehouden (wat een heldendaad) en Yumi was in het hoge gras gedoken.

Mijn zoon heeft haar uiteindelijk gevonden maar Yumi zat weggedoken in een holletje. Hij is er heel rustig bij gaan zitten en langzaam kwam haar hoofdje omhoog en liep ze uit zichzelf in de armen van mijn zoon. Ik ben zo trots op mijn zoon, hij wist precies hoe hij moest handelen.

Meteen met Yumi naar huis en jeetje wat hebben we gehuild, gehuild…. Ons meisje was weer terug. Haar meteen helemaal nagekeken en er zat slechts 1 grassprietje op haar, ongelofelijk.

Meteen een foto van Yumi met mij gestuurd naar de vrijwilliger en uiteraard meteen een belletje: NEEEEE zegt ze, neee oh wat fijn, zó blij dat ze terecht is!

Mijn zoon zei: Mam, als die jongen niet gezegd had waar ze zat hadden we haar nooit gevonden. Yumi reageerde nergens op, geen geluid of wat dan ook.

Dus Stichting Hart Limburg Zuid, ik geloof jullie nu en ja je moet het zelf meemaken en ervaren dat zelfs je eigen hond niet op jou reageert.

Zaterdagmorgen kwam Ellen de knuffel van Yumi terugbrengen, ze was nog met Kenzo terug naar het spoor gegaan en deelde me mede dat Yumi in totaal 5x het spoor over is gelopen! My god Yumi….

Zondagmiddag kwam de vrijwilliger naar ons toe om Yumi in levende lijve te zien, te knuffelen met haar en uiteraard heel veel kletsen, zo fijn!

Ik heb de vrijwilliger tijdens het invoegen van de flyers in de hoezen gezegd dat ze me de kosten van alles moet laten weten maar ze zei: hier zijn geen kosten voor jou aan, wij doen dit vrijwillig. Ja dat zal best maar ik wil betalen wat ik moet betalen, maakt me niet uit.

Ik heb besloten om geen éénmalige donatie te doen maar doorlopend maandelijks een bedrag aan de Stichting over te maken, dit voelt voor mij het beste.

Het werk dat wordt verricht, de inzet, aandacht voor jou als baasje door de Stichting is onbeschrijflijk.

In het dagelijks leven ben ik juist degene die controle over alles heeft en altijd wel weet wat te doen maar nu, nee, ik wist niet waar ik aan moest denken en waar te beginnen. Oké de standaard instellingen zoals dierenambulance, asiel en dierenarts wist ik nog wel maar verder dan dat gingen mijn hersens niet meer, ik wilde maar 1 ding: Yumi vinden. Zelfs de chip op vermist zitten kwam totaal niet in mijn hoofd op maar ook dit werd door Pam geregeld.

Er komt ook maar 1 woord voor jullie in mij op: TOPPERS!

En Pam: jij bent een SCHAT!

Inmiddels zijn we dik 3 weken verder en sinds 2 dagen eet Yumi weer zoals voorheen. Diverse dierenarts bezoekjes gehad, haar maagje is totaal van streek en logisch ook. Ze heeft een trauma opgelopen hetgeen ze langzaam aan het verwerken is. Buiten gaat het weer voor 90% goed, maar haar ‘hondenvriend inclusief baasje’ ontwijkt ze, dan gaat haar staart weer tussen de pootjes en wil ze weg. Het spoor laten we ook maar even voor wat het is, ook hier de staart tussen de benen en trekken om zo snel mogelijk daar weg te komen. Wat gaat er toch in haar hoofdje om? Wat heeft haar toch getriggerd? We zullen het nooit te weten komen…..maar ze is thuis, bij ons, dat is het belangrijkste en wij hebben geduld, en liefde, heel veel liefde voor haar, en elkaar!

Ow ja, ik heb voor onze inmiddels bekende hond meteen de tractive aangeschaft! Wat een geweldige uitvinding, we kunnen Yumi nu overal volgen en vinden maar laten we hopen dat dit nooit meer gaat gebeuren!

Dit is een redelijk korte versie van de vermissing van Yumi….