HOE EEN KORTE WANDELING EEN NACHTMERRIE WERD – MAAR MET EEN GEWELDIG MOOI EINDE

Eind januari rond 14:00 uur. Gepland was een klein rondje Brunssummerheide, ter hoogte van de Heikop. Samen met mijn nicht en haar hond gingen wij deze namiddag de benen strekken, we hadden onze honden al aan de lijn, de wandel App Komoot stond aan en zo liepen we al pratend over de wandelpaden grofweg richting de Roode Beek. Tijdens het vertellen verknoopten zich de lijnen van mijn 2 labradoodles (Milou en Locke). Om ze te ontwarren klikte ik de lijn af van Milou haar tuigje en wellicht had zij haar ogen gericht op iets in de verte, want vervolgens rende zij als een speer achter iets aan, de struiken in. Vanaf dat moment was ze uit het zicht en nergens meer te bekennen. Tot op heden weten we niet waar zij achteraan is gerend, of het bewegend wild was of een wild geurspoor?

Rustig riep ik haar terug, ervan uitgaande dat ze wel zou luisteren. Maar van enkele minuten werd een kwartier, en twintig minuten… Langzaam bekroop mij het onaangename gevoel dat hier iets niet klopte en begon ik haar hard te roepen. Telkens richting die kant, waar ik Milou had zien verdwijnen. In de hoop dat ik haar ergens zou tegenkomen liep ik een stuk haar kant op, maar tevergeefs…

Een dikke nevel trok op! Het werd steeds moeilijker om iets te herkennen, op enkele honderd meters na. Mijn aanhoudend roepen, dat door de nevel ver gedragen werd, ving de aandacht van Pamela die met haar honden op de Heide aan het wandelen was. Omdat ik inmiddels radeloos was en hulp nodig had, door bijvoorbeeld de boswachter te bellen, bood Pamela haar hulp aan. Zij posten een foto van Milou op Facebook en telefoneerde met behulpzame contacten. Het was de eerste aanzet om Milou als vermiste hond te melden en actie te ondernemen, want de nevel werd dichter en dichter en het begon te schemeren. Ik kon alleen maar denken “hopelijk vind ik haar héél snel weer” maar waar moest ik in godsnaam beginnen?

Rond 16:30 uur. Pam van Stichting Hart Limburg Zuid belde mij en vroeg toestemming om een zoekactie te starten en alles te coördineren. Pam hoefde niet veel te zeggen, ik stemde meteen in, iemand met ervaring die wist wat geregeld moest worden, was voor mij een enorme opluchting op zo’n emotioneel moment. Mijn nicht steunde mij de hele tijd van dichtbij, mijn man en jongste dochter waren inmiddels ook naar de Brunssummerheide gereden om van verschillende kanten te zoeken. Mijn oudste dochter ondersteunde de spontane zoektocht vanuit thuis en zocht online naar “hulp bij ontsnapte hond”, toen ze belde bleken hulpinstanties zoals de Dierenambulance etc. al op de hoogte zijn gebracht door Pams telefoonketen…

Wat we toen nog niet wisten, maar in loop van de tijd wel leerden, was dat Pams non-profit stichting in de Brunssummerheide een bijzonder samenwerkingsverband heeft met Natuurmonumenten (alleen zij mogen bij vermissing van dieren actief worden op de Heide). De stichting beschikt over een groot hulpen waarschuwingsnetwerk, via facebook bereikte het bericht binnen een paar uur meer dan 2000 mensen. Door jarenlange ervaring en een serieuze professionele houding werd naar mijn mening alles super gecoördineerd, met respect voor mij en voor mijn hond.
Je kunt het zo gek niet bedenken of het was al ingelicht, van omliggende bedrijven, dierenartsen,
boswachters, Politie, Dierenambulance, Provincie, SOS DroneTeam NL, Speurhond Kenzo en Yairo,
ruiters, mountainbikers, tot vrijwilligers die dagelijks wandelen op de Heide en die de hele dag door als “spotters” kwamen helpen zoeken.

Rond 17:00 uur. Er was geen hand meer voor ogen te zien en Milou was nog altijd niet gevonden. In overleg met de boswachter, uit respect voor het natuurgebied en de nachtrust, werd besloten te stoppen met zoeken en werden we verzocht om naar huis te gaan. :‘(
Voor ons allemaal was dit het moeilijkste moment, moeten we onze Milou achterlaten op de mistige, koude, donkere Heide? Het was hartverscheurend toen we van de parkeerplaats afreden op weg naar huis.

Terwijl wij nog van onze emoties bijkwamen thuis, werd achter de schermen een plan gemaakt voor de volgende ochtend. Pam bleef ons positief toespreken “we gaan morgen alles doen om Milou te vinden!” en omdat wij niet stil konden zitten gaf ze ons duidelijke taken. In de Whatsappgroep werden wij en diverse hulpverleners 100% betrokken bij het plan van aanpak, dit vonden wij heel prettig, vooral omdat wij ons alleen maar bezig hoefde te houden met het zoeken van onze Milou, en nergens anders aan hoefde te denken.

Slapeloze nacht gegarandeerd…nauwelijks een oog dichtgedaan, beelden spookten door het hoofd dat onze Milou daarbuiten alleen moest overleven en geen rust vond (duisternis vindt zij maar niks), de gedachte dat ze misschien gewond was, of erger, en daarom niet terug was gekomen. Enfin het was een achtbaan van gevoelens, wat waren we blij toen het ochtend was want dat betekende: verder zoeken!

8:30 uur. In het ca. 600 hectare groot natuurgebied een hond zoeken vraagt heel veel. Te voet gingen wij als familie, doodle-wandelvrienden en door de Stichting H.L.Z. ingeschakelde vrijwilligers, er werd door ruiter en fietsers gezocht, en vele wandelaars werden verzocht op te letten en te bellen als ze Milou ergens zouden zien lopen. De hele dag door waren mensen actief bezig en werden wij spontaan aangesproken of wij op zoek waren naar de vermiste hond, de betrokkenheid was echt fantastisch.

Rond 9:30 uur. De eerste zichtmelding kwam en oh, wat een opluchting want ze leeft! Milou was gezien ter hoogte van Europarcs, zou fit en onbezeerd uitzien, dus ze was de nacht goed doorgekomen. Alle akelige gedachten verdwenen als sneeuw voor de zon, het gaf enorme kracht om verder te zoeken. Hoewel een ervaren vrijwilliger haar gezien had en precies wist hoe te handelen, rende Milou helaas
weer de Heide in en bleef een hele tijd onvindbaar. Opgeven was geen optie, lopend, fietsend, te paard, alles was onderweg om Milou te vinden.

Het plan van onze coördinator Pam was om een bekend geurspoor leggen als lokaas voor Milou, daarom bleven mijn man en ik in het wegloopgebied aanwezig, telkens heen en weer lopend en fietsend. Want na bijna 2 jaar mantrail-training (speuren naar mensen) samen met Milou, was er grote kans dat ze het spoor zou oppikken en zou gaan volgen. Ook onze labradoodle wandelvriendinnen waren onderweg samen met hun doodles rondom de Roode Beek en na een kort overleg besloten zij zich op te splitsen.

Rond 12:00 uur kwam de 2e zichtmelding, een paar van de doodle vriendinnen zag Milou staan op een heuvel. Maar zo snel als ze haar zagen – zo snel rende Milou weer weg en was niet meer te vinden. Zou onze hond zó door de war zijn als zij zelfs haar bekende hondenvriendjes niet herkent of vertrouwt? Duidelijk was nu, dat Milou uit angst/verwarring reageerde en het was zelfs mogelijk dat ze haar familie, ons, niet meteen zou herkennen. Regelmatige telefoontjes met Pam hielpen mij moed te houden als ik even dacht “dat het nooit gaat lukken Milou te vinden”.

Tot haar laatste telefoontje rond 16:00 uur kwam. Ik zat na 9 uren en 16 km lopen, doodmoe op een bankje in het gebied waar Milou het laatst gezien was. Hier kon ik even op adem komen en meteen geurpool leggen (‘geurpool’ of ‘hotspot’ een sterk verhoogde concentratie van een geur, door langere aanwezigheid op die plaats). Ik had uit vermoeidheid net besloten om naar huis te gaan, om weer op krachten te komen voor de volgende dag, in de overtuiging dat onze arme hond nog een nacht op de Heide moest doorhalen. Maar ik mocht nog niet gaan, want Pam had een nieuw plan uitgewerkt en hoopte nog altijd om Milou vóór zonsondergang thuis te krijgen met de hulp van Ellen met speurhond Kenzo. Terwijl alle andere hulpverleners met gele hesjes langzaam naar huis vertrokken, moest ik naar ons trefpunt lopen met het benodigde “geur exemplaar” waaruit de speurhond Milou’s geur kon halen.

Pam bleef mij motiveren om met mensen te bellen zodat mijn stem te horen bleef. Het plan was ook om een sapspoor te trekken van de laatste zichtmelding naar de plek van vermissing (een héérlijk sterke bouillon met het sap van knakworstjes). Dit vocht is zó sterkt dat het ook niet snel door regen of sneeuw uitgewist wordt. Uit de speur- en mantrailing cursussen wisten we al dat de hondenneus 200 miljoen geurreceptoren bevat waardoor honden wel veertig keer beter ruiken dan wij, met maar 5 miljoen.

Bijna 17.00 uur. Gelukkig bleef de nevel uit vandaag, en met mijn laatste krachtinspanning sleepte ik me als het ware naar het trefpunt, het punt van vermissing. Onderweg telefoneerde ik met diverse mensen om hun van het laatste plan op de hoogte te brengen, hen te bedanken voor alle hulp vandaag, een enkele doodle (dochter van Milou) liep ergens nog te zoeken tot het donker zou worden en ik kon regelen dat mijn familie op de parkeerplaats bij de Heikop mij opwachtte.

Het was inmiddels rustig en stil geworden in het gebied en ik zette al pratend mijn laatste trage stappen de steile berg op. Of Milou dit dan toch opgepikt heeft? Of dat het toeval was? Boven op het bergje draaide ik me om en zag haar staan, of eigenlijk hing ze meer tegen de Heidestruikjes aan, 20 meter achter mij, ik stond opeens oog in oog met mijn allerliefste vermiste meisje.
Ik durfde niet te roepen uit angst dat ze misschien zou wegrennen, dus ik zakte op mijn knieën. Maakte ik me zo klein mogelijk en volgde haar vanuit mijn ooghoeken… toen ze direct op me af kwam gelopen en haar staart steeds meer begon te kwispelen, kreeg ik vertrouwen dat ze me had herkend en viel ze, enorm rillend, tegen me aan.
We hadden ons weer teruggevonden, nog geen 50 meter van de plek waar ze 26 uur eerder was verdwenen.

foto 1 Zo zag ik Milou opeens na 26uur achter me staan. Deze foto is 1 week later nagemaakt op de Brunssummerheide!

Snel werden de belangrijkste mensen gebeld, kreeg Milou een badjas aan tegen de kou, werd aangelijnd en liep ze daarna vrolijk snuffelend, alsof er niets was gebeurd, met me mee richting de parkeerplaats. Mijn man kwam ons tegemoet op de fiets en er zijn heel wat tranen gerold toen we aankwamen op de parkeerplaats. Milou werd na de nodige knuffels, lekker in de warme auto in een dekentje gedraaid en bleef doodmoe van haar grote avontuur, vertrouwd naast haar vriendinnetje Locke liggen, die ook bijna de hele dag onderweg was geweest met onze dochters en nu ook lekker mocht slapen.

Het voelt als een wonder dat ik haar heb mogen vinden nog net voor zonsondergang. Het was mogelijk gemaakt door de enorme krachtige ondersteuning en aanmoediging en expertise van Pam, die mij als lokmiddel en aan het einde van mijn krachten nog één keer terug liet gaan naar het punt waar Milou was weggelopen.

GROTE DANK

Met dit verhaal willen mijn familie en ik graag IEDEREEN nogmaals bedanken die fysiek is komen helpen, of op afstand heeft meegeleefd, het gaf ons kracht die we nodig hadden ❤. Alle de zoektroepen te voet, te paard op de fiets en in de auto, plus de lieve berichtjes om ons aan te moedigen.
Dankjewel aan Pamela die op het juiste moment op de juiste plek was, toen Milou net weg was gelopen, meteen hielp met social media en ons in contact heeft gebracht met Stichting Hart Limburg Zuid ❤.
Bedankt alle wandelaars die op ons verzoek meegekeken of ze Milou ergens zouden zien.

Bijzondere dank aan de Stichting Hart Limburg Zuid die op vrijwillige basis de geweldige coördinatie en publicaties geregeld heeft, waardoor wij baasjes de rug vrij hadden om ons 100% te concentreren op het zoeken naar Milou.

Ik zal het mijn leven lang niet meer vergeten! ❤