Een klein hondje, met 2 zielige kijkers kwam op Facebook voorbij.

En ja, ik was op slag verliefd.

We zochten een vriendje voor onze border collie en vulden dus rap de adoptie formulieren in.

En zo kwam Bobbie in Nederland vanuit Malta.

Doodsbang uit een grote bus met tig andere hondjes.

Helaas kon ik zelf niet mee om hem op te halen.

Maar toen ik thuis kwam en op de grond ging zitten, waren we direct onafscheidelijk.

Bobbie blijkt dan echt enorm bang te zijn voor iedereen, behalve voor ons gezin.

Onze border collie(Muts)is een echte houdini.

Dus toen de telefoon ging dat de honden buiten op straat los liepen, klonk dat niet als iets héél aparts.

Muts had, hoe is ons nog steeds een raadsel, de voordeur zelf open gedaan.

Direct alle hulplijnen in mijn eigen omgeving ingeschakeld maar na een uurtje zoeken, zonder enige zichtmelding, bekroop me de paniek.

Het was wat later in de middag, het werd donker, het werd koud.

Van de andere kant besefte ik me ook dat Bobbie het een hele tijd op straat heeft overleefd in Malta.

Maar toch…

Ik kende Pam via verschillende instanties en heb haar dan ook rechtstreeks benaderd.

Bam.. alles werd in gang gezet.

Social media, politie, politie Duitsland, in de buurt liggende bedrijven, flyers werden gedrukt en met iedereen werd door Stichting Hart Limburg Zuid contact opgenomen.

Wij waren er zelf een beetje overdonderd van dat mensen dit voor Bobbie, maar ook voor ons zomaar vrijwillig deden.

Een paar uur later kwam Ellen met haar trouwe speurhond…wauw…we wisten ineens in welke hoek we moesten zoeken.

En daarop volgde de eerste zichtmelding.

We zagen onze lieverd lopen, volledig in paniek, niet wetende waar heen te moeten.

Het ergste vond ik dat hij niet op ons leek te reageren…

Na nog uren zoeken, hebben we het voor dat moment erbij gelaten.

De volgende morgen hoorden we dat Bobbie op alle plekken waar ik geweest was, een paar minuten erna gezien was.

Wat een geruststelling…hij zoekt me dus toch!!!

En daar kwam héél snel een volgende zichtmelding.

Bobbie was in een open veld gesignaleerd.

Als een gek ben ik in de auto gesprongen en er heen gevlogen.

Oei…een eenrichtingsstraat…boeien, doorknallen, ik moet naar Bobbie.

De meldster kwam me tegemoet en wees me waar ik hem kon vinden.

En daar lag hij, bij te komen in het zonnetje.

Auto langs de kant, sleutels er nog in en de raam open, kwam ik bij terugkomst achter.🫣

Maar toen…Bobbie zijn aandacht krijgen.

Hoe meer ik naar hem toe liep, hoe meer hij aanstalte maakte om weg te komen.

En ja hoor, hij stond op en ging 20 meter verder liggen.

Ik had Stichting Hart Limburg Zuid de hele tijd aan de telefoon in mijn jaszak.

Ze zeiden me te zorgen dat Bobbie mijn geur moest opvangen.

Oke, dan gaan we rondjes om hem heen lopen.

Op 5 meter afstand, zette Bobbie het weer op een rennen.

De grond zakte me compleet onder mijn voeten weg.

Gelukkig was Stichting Hart Limburg Zuid daar en zei me rustig te blijven.

Ik ben plat op mijn buik gaan liggen, wat deed Bobbie, hij rende nog verder weg…

Toen ik op mijn hurken ging zitten, had ik ineens oogcontact met hem.

Ja…hij herkende me!!!!

Vraag me niet wat ik allemaal gezegd heb, maar alles wat voor hem bekend klonk, heb ik geroepen.

Van: je moet naar huis komen en bij het vrouwtje zijn.

De kinderen hun namen, mijn man.

Muts mist je…

En toen ging hij staan…het werkte…

Dus doorpraten.

Toen kwamen de emoties en heb ik hem gesmeekt te komen.

Een voorpootje ging omhoog.

Ik weet nog dat ik dacht…of hij rent nu weg en ik zie hem nooit meer, of je rent nu naar mij.

Dus PRAAT Linda!

En ineens was daar het moment daar….hij rende…naar mij!

Hij sprong in mijn armen en wist van gekkigheid niet waar hij het zoeken moest.

Ik werd bedolven onder kussen…hij was zo blij.

En ik….nog véél blijer.

Tranen met tuiten…en Pam nog steeds op de speaker.

Linda, laat hem niet los he! Hoorde ik ineens uit mijn jaszak.

Nee, Stichting Hart Limburg Zuid, ben jij gek, die heb ik in houdgreep vast!

s’Avonds toen de rust in huis een beetje terug was, zijn Stichting Hart Limburg Zuid nog op bezoek geweest om te evalueren.

Voor ons viel er weinig te evalueren.

We waren nog steeds overrompeld door zoveel hulp!!!

En hoe die hulp ons letterlijk in de schoot werd geworpen.

We hebben ons echt alleen maar zorgen om Bobbie hoeven maken, de rest werd voor ons gedaan.

In een woord KANJERS.

We zijn jullie nog steeds enorm dankbaar dat we Bobbie weer bij ons hebben.

De voordeur gaat tegenwoordig met de sleutel op slot…maar zo zie je maar, het kan zo gebeuren!